bir insandan en fazla ne kadar nefret edilebilir

bir soru. kalbin köreldiği nokta. vicdanın elinin kolunun bağlandığı an

gözümün önünde cayır cayır yansa kafamı çevirip su lazım mı bile demem. hatta isinirim o ateşte

şimdi duysam ki bir damla suya hasretsin, ilacın bende? âlém duysun ki tükürmém! tükürmeyeceğim suratına! şifan olmasın diyé! inâdına!

tükürüğum hastalığina ilaç olsa tükürmem bile

bir insanı en fazla ne kadar sevebilirsiniz sorusuna vereceğiniz yanıta bağlı olarak değişir

öldürdükten sonra zerre vicdan azabı duymayacak kadar

çok nefret ediyorum. en derinden canı yansın istiyorum. bana yaşattıklarını yaşamadan ölmesin. hatta ölemesin ki bana yaşattıklarını tekrar tekrar yaşasın ben de bunu gorebileyim. çok canım yakıldı. allah'a havale ediyorum. hakkımı da helal etmiyorum.

daha şu hisse kapılamamak, garip..

nefretin büyüklüğü yaşanılan olayla ve kişinin karakteriyle doğru orantılıdır ancak zamanla her duygunun şiddeti azalır

i̇nsan unutan bir varlıktır nefretin bir sınırı varsa o da ancak bize bıraktığı izler kadardır

nasıl bişey biliyor musunuz canı sonuna kadar yansın istiyorum acı çeksin belki beni o zman anlar diye düşünüyorum kalbinden bi parça eksik olduğunu fark etsin istiyorum işte tam olarak bu kadar nefret ediyorum . tum bunların yanında ona hiç bişey olmasın istiyorum

nefrete sevgiden daha fazla önem veririm. çünki nefretin sahtesi olmaz.

balıkla yenilmeyen yoğurt kadar

ya sorun ben de mi? nefret edemiyorum, kimseden? acil taktik.

cok fazla nefret gizli hayranliktir.

tiksinmeye başladığınızda nefret bile bitmiş oluyor

bir insan en fazla ne kadar sevilebilirse o kadar